Behind the Poetry

Wouter Greven [Euregion Reporter]

LuikStories-PascalMoors.JPEG-16.jpg

Foto: Pascal Moors

[Scroll down for the text in German and French.]

Een ontzettend gelukkig man (Strooptocht door Luik #2)

Jean-Claude Valkenborgh (74) is de naam. Hoewel je gelijk denkt aan een louche karakter uit een seventies James Bond-film, is Jean-Claude in feite al vierentwintig jaar lang de trotse bezitter van een Luikse brocanterie, gelegen in het centrum van de stad. Het pand beslaat zevenhonderd vierkante meter en er lopen minstens vier personeelsleden rond. In een vorig leven was Jean-Claude de eigenaar van een reisbureau en als zodanig is hij zeven keer de wereld rondgereisd. Nu bezoekt hij met name Bali en Punta Cana, een vakantievriendelijke hoek van de Dominicaanse Republiek. Jean-Claude omschrijft de plekken als paradijzen en vertelt weids verder tegen Pascal terwijl ik de inboedel bestudeer. Als ik me weer bij hen voeg vertelt Pascal in gebroken Frans dat hij ooit door Australië heeft gereisd.

“Daar wandelen misschien wel tien keer zoveel schapen als mensen rond, maar ik heb nog nooit één schaap geschoren zien worden.”

         Jean-Claude snapt wat hij bedoelt.

         Nu plukt hij op het gebied van handel de vruchten van zijn internationale ervaring. Veel van zijn spullen worden opgekocht door Polen en Litouwers, maar ook door Hollanders die ze vervolgens voor veel hogere (Randstedelijke) prijzen doorverkopen in hippe boetiekjes. Het zal Jean-Claude een worst wezen: wat hem drijft is een afkeer van Ikea, het symbool voor brocante zonder karakter. Zijn smaak is in die zin gewoon anders dan de doorsnee smaak.

         We vragen Jean-Claude naar een hoogtepunt uit zijn brocante-carrière. Twee jongemannen moesten ooit een appartement leeghalen omdat de eigenaar was overleden, en vervolgens de spullen naar de brocanterie brengen. Het was een opmerkelijk appartement want de Luikse eigenaar baadde in luxe – er was zelfs een heuse bibliotheek in het pand. Maar… het duurde allemaal wel erg lang, vond Jean-Claude. Het kwartje viel pas toen hij die avond op het Journaal twee vrachtwagens met gestolen spullen voorbij zag flitsen.

         Het échte verhaal bereikt ons echter pas als we weer op straat staan. Aan de ruit hangt namelijk een krantenartikel over Jean-Claude Valkenborgh. In 2015 won de toentertijd 67-jarige via het radioprogramma Le Bon Choix een geldprijs van nagenoeg 2000 euro. Gelijk na de winst besloot hij om het geld over te boeken naar Televié, een organisatie die zich richt op onderzoek naar kanker. De gift, zo stelt het artikel, ontroerde de luisteraars van het radiostation Bel RTL dusdanig dat ze een dag lang overspoeld werden met telefoontjes. ‘Waarom?’ – wilden veel mensen weten. In een typerend commentaar vertrouwde Valkenborgh de krant toe: “Die 2000 euro zouden mijn dagelijks leven hebben verbeterd, maar niet veranderd.”

         Ik kijk Pascal aan en weet dat hij hetzelfde denkt: we hebben zojuist een ontzettend gelukkige man ontmoet.

LuikStories-PascalMoors.JPEG-13.jpg

Foto: Pascal Moors

Un homme terriblement heureux

Traduction: Kim Andringa

Jean-Claude Valkenborgh (74 ans), c’est son nom. Même si ça fait penser d’emblée à un personnage douteux dans un James Bond des années soixante-dix, Jean-Claude est en fait depuis vingt-quatre ans l’heureux propriétaire d’une brocante située dans le centre-ville de Liège. Le bâtiment mesure sept cents mètres carrés, et on y croise au moins quatre employés. Dans une autre vie, Jean-Claude, qui était propriétaire d’une agence de voyage, a voyagé sept fois autour de la terre. Désormais, il se rend principalement à Bali et à Punta Cana, un coin en République Dominicaine où il fait bon passer ses vacances. Jean-Claude décrit ces endroits comme paradisiaques, se lançant dans de grands exposés avec Pascal pendant que j’examine le fonds de commerce. Quand je me joins de nouveau à eux, Pascal est en train de raconter dans un français approximatif qu’il a vécu en Australie autrefois : « Il y a peut-être bien dix fois plus de moutons que de gens là-bas, mais je n’ai jamais vu tondre le moindre mouton. »

       Jean-Claude comprend ce qu’il veut dire.

       Aujourd’hui, son expérience internationale porte ses fruits dans le domaine commercial. Une bonne partie de sa marchandise est rachetée par des Polonais et des Lituaniens, mais aussi par des Néerlandais qui la revendent ensuite à des prix bien plus élevées dans des boutiques branchées des grandes villes. Jean-Claude s’en fiche : lui, ce qui le pousse, c’est le dégoût d’Ikea, symbole d’une brocante sans caractère. En ce sens, il n’a juste pas les mêmes goûts que le pékin moyen.

       Nous demandons à Jean-Claude de nous raconter un des grands moments de sa carrière de brocanteur. Un jour, deux jeunes hommes devaient débarrasser un appartement dont le propriétaire était décédé, puis apporter les objets à la brocante. C’était un appartement remarquable, car son propriétaire liégeois était très aisé – il y avait même une vraie bibliothèque. Or… tout cela commençait à durer très longtemps, se disait Jean-Claude. Ce n’est que le soir que ça a fait tilt dans sa tête, quand il a vu passer deux camions chargés d’affaires volées en regardant le journal télévisé.

       La véritable histoire, cependant, nous la découvrons seulement une fois que nous nous trouvons de nouveau dehors. Il y a en effet une coupure de journal sur Jean-Claude Valkenborgh collée sur la vitre. En 2015, alors qu’il avait 67 ans, il remporta une somme de près de 2000 euros grâce à l’émission radio Le Bon Choix. Il décida aussitôt de reverser l’argent du gain au Télévie, une opération qui soutient la lutte contre le cancer. Ce don, affirme l’article, émut tellement les auditeurs de la station radio Bel RTL, que cette dernière fut inondée d’appels toute la journée. « Pourquoi ? », se demandaient de nombreuses personnes. Dans un commentaire caractéristique, Valkenborgh confia au journal : « Les 2000 euros auraient amélioré mon quotidien mais ne l’auraient pas changé. »

       J’échange un regard avec Pascal et je sais qu’il se dit la même chose que moi : nous venons de rencontrer un homme terriblement heureux.

LuikStories-PascalMoors.JPEG-15.jpg

Foto: Pascal Moors

Ein überaus glücklicher Mann

Übersetzung: Stefan Wieczorek

Er heißt Jean-Claude Valkenborgh und ist 74 Jahre alt. Bei diesem Namen muss man sofort an einen zwielichtigen Charakter aus einem James-Bond-Film aus den siebziger Jahren denken. Aber Jean-Claude ist schon seit vierundzwanzig Jahren der stolze Besitzer eines Trödelladens im Zentrum von Lüttich. Das Geschäft umfasst siebenhundert Quadratmeter und mindestens vier Angestellte laufen umher. In einem vorigen Leben führte Jean-Claude ein Reisebüro und fuhr sieben Mal um die Welt. Heute reist er vor allem nach Bali und Punta Cana, eine touristische Ecke der Dominikanischen Republik. Jean-Claude beschreibt diese Orte als paradiesisch und berichtet Pascal ausführlich davon, während ich das Sortiment anschaue. Als ich mich wieder zu ihnen geselle, erzählt Pascal gerade in gebrochenem Französisch, dass er früher einmal in Australien gelebt habe: „Da laufen vermutlich zehnmal so viele Schafe wie Menschen durch die Gegend, aber ich habe nie gesehen, wie auch nur eines der Schafe geschoren wurde.“

Jean-Claude versteht, was Pascal meint.

Mittlerweile erntet Jean-Claude die Früchte seines internationalen Netzwerks. Viele seiner Waren werden von Polen und Litauern, aber auch von Holländern angekauft, die sie dann zu viel höheren Preisen in hippen Boutiquen in der Randstadt weiterverkaufen.

Das ist Jean-Claude aber vollkommen Schnuppe: Ihn treibt die Abwendung von der Ikea-Idee an, dem Symbol von Nepp-Vintage ohne Charakter. Sein Geschmack weicht diesbezüglich deutlich vom Durchschnittsgeschmack ab.

Wir erkundigen und bei Jean-Claude nach einem besonderen Ereignis in seiner Antikkarriere: Zwei junge Männer sollten einmal ein Apartment ausräumen, da der Besitzer verstorben war. Das Inventar der Wohnung sollten sie dann zum Laden bringen. Die Wohnung war beeindruckend, denn der Lütticher Eigentümer badete geradezu im Luxus – es gab sogar eine riesige Bibliothek im Gebäude. Aber … die Lieferung kam und kam nicht, berichtet Jean-Claude. Der Groschen fiel bei ihm erst, als er abends in den Nachrichten kurz zwei Lastwagen mit Diebesgut im Bild sah …

Die wirklich wichtige Geschichte erfahren wir aber erst, als wir wieder draußen sind. An der Scheibe des Ladens hängt nämlich ein Zeitungsartikel über Jean-Claude Valkenborgh. 2015 gewann der damals Siebenundsechzigjährige im Radioprogramm Le Bon Choix fast 2000 Euro. Direkt danach entschloss er sich, den Gewinn an Televié zu überweisen, eine Organisation, die sich der Krebsforschung widmet. Die Spende, so besagt der Zeitungsartikel, rührte die Zuhörer des Radiosenders Bel RTL so sehr, dass der Sender einen Tag lang von Anrufen überrollt wurden: „Warum?“, wollten viele Leute wissen. In einem für ihn typischen Kommentar vertraute Valkenborgh der Zeitung an: „Diese 2000 Euro hätten meinen Alltag verbessert, aber nicht verändert.“

Ich schaue Pascal an und weiß, dass er dasselbe denkt wie ich: Wir haben gerade einen überaus glücklichen Menschen getroffen.

Would you like to join a Poetry Slam?