Behind the Poetry

Uschi Cop

Uschi Cop is a doctor of experimental psychology and works as a policy officer for the Department of Culture, Youth and Media. She lives in Sint-Jans Molenbeek with two artist friends. Her poetry is sensual and powerful. Her fiction seeks the fragile balance between isolation and commitment, always firmly rooted in her city of Brussels. She is currently working on her debut novel.

[Scroll down for the text in German and French.]

//

De derde visser

De derde visser
wandelt door de enige poort
de hete stadsbuik in,
bezoekt en vindt.

Hij bekijkt de mens,
kijkt naar de keien als koppen,
struikelt over oneven treden,
proeft het bloed in de rivier,
luistert beleefd naar het zingen van de klok.

De visser weet
de ketting van de klok
loopt over
verschillende
verdiepingen.
Hij weet
de lengte van de toren
lengt even
onverschillig
als zijn schaduw.
De visser laat het zo,
sluipt de trappen op en af
om de vleermuizen
uit hun eeuwenslaap
niet te wekken.

De derde visser,
minnaar van het moederhart,
knielt voor de Sterre der Zee,
knielt voor de mergelsteen,
zit met haar op wacht
en herinnert zich
de krijtzee, de reuzehagedissen
en de haaien
hij telt de fossielen in de lagen
laat ze rusten.
legt ze bij de vliegmuizen
neer.

Nu is het:
de grote bok, de pelikaan
en de blauwe hond.
Hij hoedt ze in de grote berenkuil
houdt alles samen
zoals een goede herder.

Nu is het:
poppenkast en rammelwagen,
de dagen niet vergeten.

De visser hoedt en
er zijn verschillende manieren
om een rivier over te steken.

Het graven en het winnen
zijn ondertussen gestopt,
maar de angst voor overstromen bleef.
De visser bleef.
Hij was er voor ze wisten
dat er niets te vinden viel
dan kalk en klinkers
een bodem voor cement.
Nu gebeurt er niets,
zwemmen is verboden
alles is hier stil.

Maar een kloppen in de verte
de fanfare! de optocht!
begint te draven.
De visser hoort de stad zichzelf op gang trekken
de trom en de trombone
de lokroep van de nacht.

Vissertje,
Leg je beitel neer
je hamer, je hengel.
Zwem naar me toe
de rivier over
die breder is dan
die breder is dan
een arm.

Mijn visser,
dans met mij
door de bonte storm.
Eet en drink, lach en zing
Toon mij je gelaat
in geel/groen/rood.
Niemand is hier zichzelf,
iedereen heeft een spijker in de kop
doet een stapje naar voren
handen in de lucht,
grijpt elkaar vast,
is prins voor één nacht.

De derde visser
is nog nooit zo dicht
bij tastbaar zijn geweest.
Hij is de eerste, de tweede,
volgt met grote passen,
hinkelt de keien haast kapot.

Maar de tijd is taai, de maskers dun.
Onaanraakbaar springt hij,
gezeten op een wit ros
het doorwaadbaar water in
net daar waar
de Rapeneters
hem voor het eerst
en het laatst zagen.
Net daar waar
het steeds opnieuw
begint.

De derde visser rilt
in koude rimpels,
wandelt het pad af
de Helpoort door,
ziet de kalkgraslanden
de valleien die het water maakte,
kijkt nog eenmaal om naar de stad,
die haar gezicht naar het zuiden richt.

De ijzeren dame
drinkt voor hem
het bloed uit de Maas.

//

Der dritte Fischer

Übersetzung: Franca Fritz & Heinrich Koop

Der dritte Fischer
wandelt durch das einzige Tor
in den heißen Bauch der Stadt hinein,
besucht und findet.

Er betrachtet den Mensch,
betrachtet das Pflaster wie einzelne Köpfe,
strauchelt über unebene Stufen,
schmeckt das Blut im Fluss,
lauscht höflich auf den Gesang der Uhr.

Der Fischer weiß,
die Kette der Uhr
läuft über
verschiedene
Geschosse.
Er weiß,
die Länge des Turms
verlängert sich ebenso
unbeteiligt
wie sein Schatten.
Der Fischer belässt es dabei,
schleicht die Stufen auf und ab,
um die Fledermäuse
nicht aus ihrem Jahrhundertschlaf
aufzuwecken.

Der dritte Fischer,
Liebhaber des Mutterherzens,
kniet vor dem Stern des Meeres,
kniet vor dem Mergelstein,
hält mit ihr Wache
und erinnert sich
an das Kreidemeer, die Riesenechsen
und die Haie
er zählt die Fossilien in den Schichten
lässt sie ruhen.
legt sie neben den Flugmäusen
nieder.

Jetzt ist es:
der große Bock, der Pelikan
und der blaue Hund.
Er hütet sie in der großen Bärengrube
hält alles zusammen
wie ein guter Hirte.

Jetzt ist es:
Puppentheater und Klapperkiste,
die Tage nicht vergessen.

Der Fischer hütet und
es gibt verschiedene Methoden,
den Fluss zu überqueren.

Das Graben und Gewinnen
findet inzwischen nicht mehr statt,
aber die Angst vor Überflutungen blieb.
Der Fischer blieb.
Er war schon da, bevor sie wussten,
dass es dort nichts zu finden gab
außer Kalk und Steinen
ein Boden für Zement.
Jetzt passiert dort nichts mehr,
Schwimmen ist verboten
hier ist alles still.

Aber ein Trommeln in der Ferne
die Fanfare! der Aufmarsch!
setzt sich in Bewegung.
Der Fischer hört, wie die Stadt sich selbst in Gang bringt
die Trommel und die Posaune
der Lockruf der Nacht.

Fischer,
Leg deinen Beitel nieder
deinen Hammer, deine Angel.
Schwimm zu mir
über den Fluss
der breiter ist als
der breiter ist als
ein Arm.

Mein Fischer,
tanz mit mir
durch den bunten Sturm.
Iss und trink, lach und sing
Zeig mir dein Gesicht
in Gelb/Grün/Rot.
Niemand ist hier er selbst,
jeder hat einen Nagel im Kopf
macht einen Schritt vorwärts
Hände in die Luft,
hält sich aneinander fest,
ist Prinz für eine Nacht.

Der dritte Fischer
war noch nie so nah daran,
tastbar zu sein.
Er ist der Erste, der Zweite,
folgt mit großen Schritten,
hüpft die Steine fast kaputt.

Aber die Zeit ist zäh, die Masken dünn.
Unberührbar springt er,
auf einem weißen Ross,
in das seichte Wasser
genau dort, wo
die Rübenesser
ihn zuerst
und zuletzt sahen.
Genau dort, wo
es stets aufs Neue
beginnt.

Der dritte Fischer zittert
in kalten Wellen,
wandelt über den Pfad
durch das Helpoort,
sieht das Magergrünland
die Täler, die das Wasser schuf,
schaut sich noch einmal um zur Stadt,
die ihr Gesicht nach Süden richtet.

Die eiserne Dame
trinkt für ihn
das Blut aus der Maas.

//

Le troisième pêcheur

Traduction : Paloma Sauvage

Le troisième pêcheur
entre par le seul portail
dans le ventre chaud de la ville,
visite et trouve.

Il contemple l’homme,
voit dans les pavés des visages,
trébuche sur des marches inégales,
goûte le sang du fleuve,
écoute poliment le chant de l’horloge.

Le pêcheur sait,
la chaine de l’horloge
parcourt
différents
étages.
Il sait,
la grandeur de la tour
grandit de manière
aussi égale
que son ombre.
Le pêcheur en reste là,
parcourt furtivement les escaliers,
afin de ne pas sortir
les chauves-souris de leur
sommeil séculaire.

Le troisième pêcheur,
Amant du cœur maternel,
agenouillé devant l‘Etoile de la mer,
agenouillé devant la pierre de marne,
monte la garde avec elle,
et se souvient
de la mer de la craie, des lézards géants,
et des requins
il conte les fossiles dans les couches,
les laisse au repos.
les couche aux côtés des chauves-souris.

Maintenant c’est :
Le grand bouc, le pélican
et le chien bleu.
Il les garde dans la grande fosse aux ours
garde le tout ensemble
tel un bon berger.

Maintenant c’est :
Théâtre de marionnettes et tas de ferrailles,
ne pas oublier les jours.

Le pêcheur garde et
il y différentes méthodes
pour traverser un fleuve.

Les fouilles et extractions
Sont maintenant mises à l’arrêt,
mais la peur des inondations est restée.
Le pêcheur est resté.
Il était déjà là, avant qu’ils ne sachent
qu’il n’y avait rien à trouver,
que calcaire et klinkers,
un sol pour du ciment.
Aujourd’hui rien ne s’y passe,
la baignade est interdite
tout est calme par ici.

Mais des tambours dans le lointain
la fanfare ! le défilé !
commencent leur course.
Le pêcheur entend la ville se mettre en marche
le tambour et le trombone
le cri d’appel nocturne.

Pêcheur,
à bas tes ciseaux à bois
ton marteau, ta canne.
Viens vers moi
traverse le fleuve
plus large que
plus large qu’
un bras.

Mon pêcheur,
danse avec moi
dans la tempête colorée.
mange et bois, rit et chante
montre-moi ton visage
en jaune/vert/rouge.
Personne n’est soi-même ici,
chacun a la gueule de bois
fait un pas avant
les mains dans l’air,
se retient à l’autre,
est prince pour une nuit.

Le troisième pêcheur
N’a jamais été si proche,
d’un état palpable.
Il est premier, deuxième,
suit à grands pas,
saute sur les pavés qui risquent de craquer.

Mais le temps est ardu, les masques fins.
Intouchable il saute,
sur un cheval blanc,
dans les eaux basses
à l’endroit-même où
les mangeurs de betteraves
l’ont vu en premier
et pour la dernière fois.
À l’endroit-même où
cela commence toujours
à nouveau.

Le troisième pêcheur frissonne
dans des vagues de froid,
flâne sur le sentier
à travers le Helpoort,
voit les maigres pâturages
les vallées, créées par l’eau,
jette encore un regard à la ville,
qui tourne son visage vers le sud.

La dame de fer
boit pour lui
le sang de la Meuse.

Would you like to join a Poetry Slam?